Narcisse

16 styczeń 2009

Była dla mnie nieosiągalna. Siedziałem w czterech ścianach, pomalowanych na czerwono, bo według niej czerwień to piękny kolor, siedziałem sam w czterech ścianach mojego jestestwa, patrząc na jej zdjęcie i powstrzymując się od sięgnięcia ręką ku rozporkowi, do mojego przyrodzenia, by choć trochę ulżyć sobie w samotnym cierpieniu. Patrzyłem na jej piękne, sięgające pasa, brązowe włosy, na długie, seksowne nogi, które w parne, letnie noce oplatały moje ciało, kiedy naćpani zapachem naszych ciał oddawaliśmy się tej niewątpliwej rozkoszy, jaką jest seks. Patrzyłem na chude palce, które zawsze wplatała mi we włosy i na jej usta przeważnie wykrzywione w zawadiackim uśmiechu, pociągnięte tą samą, co zawsze, kurewsko czerwoną szminką, która zostawiała ślady na kołnierzu białej koszuli. Na te usta, które wykrzykiwały moje imię, imię szatana. Opętała mnie, opętała mnie, cholera jedna.

Zahipnotyzowała mnie swoimi oczami, oczami tak przenikliwymi, że miałem wrażenie, że prześwietla mnie nimi na wylot. Przy niej zawsze byłem, czy czułem się, nagi. Niesamowity kolor jej oczu widziałem prawie wszędzie. Indygo. Piękne, niespotykane, jedyne w swoim rodzaju, otoczone woalką pomalowanych czarnym tuszem rzęs. Ładne, regularne, ciemne brwi – zawsze, gdy patrzyła na mnie, unosiła jedną z nich do góry. Lubiła mnie obserwować spod przymrużonych powiek, kiedy w samych czerwonych bokserkach, otrzymanych od mamy pod choinkę, chodziłem po domu z piwem w jednym ręku i papierosem w ustach. Chyba naprawdę to lubiła.

A ja uwielbiałam się jej pokazywać, nieważne, czy ubrany, czy nagi. Myślałem, że mnie kochała albo raczej – miałem nadzieję. Nadzieja matką głupich, mówiła. Wyśmiewała mnie, gdy mówiłem jej o swoich marzeniach, powtarzała mi, że jestem głupi, bo wierzę, że kiedyś się spełnią. Chciałem rzucić pracę, wylecieć wraz z nią gdzieś daleko, może do Europy. Lecz ona wolała zostać tu, w Los Angeles. Zrezygnowałem ze wszystkiego dla niej.

Wiedziałem, że nie uda mi się jej zatrzymać na zawsze, była wolnym ptakiem. Nie mogłem jej zamknąć w złotej klatce i postawić przy oknie, nie dawała się rozstawiać po kątach. Zawsze miała swoje zdanie, stawiała na swoim i chyba tylko udawała, że potrzebuje tej typowej męskiej decyzji, to ona w tym związku nosiła spodnie. Nie próbowałem jej usidlić, wiedziałem, że należy do tego typu kobiet, których nigdy nie zdobędę. Dlatego dla mnie była nieosiągalna.

Kobietę muszę zdobyć całą. Musi być moja – jej supły we włosach i krzywy zgryz, uśmiech rano i wieczorem, czerwona szminka od Armaniego i niemalże niewidoczna zmarszczka na czole. Jej zaspane oczy o szóstej, gdy wstawała do pracy i krzyki nocą, jej bose stopy i gołe plecy, zakryte przez wilgotne włosy. Łzy i śmiech, butelka po whisky i bon ze sklepu. Zadarty nos, jej piegi na buzi latem i zaczerwienione policzki zimą. Wystający wzgórek łonowy, zawsze doprowadzający mnie do ekstazy.

Tak, Narcisse, jesteś mym ideałem nie do zdobycia.