Ucieczka

Biegła przed siebie, czując nieprzyjemny ścisk w klatce piersiowej i metaliczny posmak krwi w ustach. Czuła, jak gałęzie krzewów rozcinały jej skórę. Wiedziała, że nie może się zatrzymać, że nie może się odwrócić. Miała nadzieję, że jest wystarczająco daleko, że ma przynajmniej kilka godzin przewagi. Opadała powoli z sił, nogi się pod nią uginały, niemalże co chwilę upadała, ścierając sobie nadgarstki i kolana. Bała się, że jeśli się zatrzyma choćby na chwilę, żeby złapać oddech, to już nie będzie miała siły, żeby ruszyć dalej. A wtedy wszystko pójdzie na marne, wtedy wszystko będzie bez sensu. Więc biegła, biegła, choć sama nie wiedziała dokąd, ale to nie miało znaczenia. Wiedziała, że gdzieś w końcu dotrze, prędzej czy później. Mimo wszystko miała wrażenie, że kręci się w kółko, serce stawało jej w gardle, kiedy zauważała przewrócony pień – miała bowiem wrażenie, że już taki mijała, że to ten sam, a potem widziała kolejny i kolejny, i łudziła się, że to niemożliwe, że przecież cały czas posuwała się w jednym kierunku, że nie skręcała, że nie zawracała. A jednak pozostało dziwne uczucie, że błądziła, że cały czas znajdowała się w jednym miejscu. Nie mogę się zatrzymać, nie mogę!, powtarzała sobie w myślach. To nic, że krwawię, wszystkie rany się goją, nawet te najgorsze, to nic, to nic. Nie wiedziała, jak długo już pędzi przed siebie, ale była pewna, że jeszcze trochę, a nie starczy jej już sił, żeby biec dalej, że potknie się po raz kolejny, ale już nie wstanie, że prawdopodobnie straci przytomność, a on ją znajdzie, znajdzie i zabierze, i zamknie już na zawsze. Bała się, bała się tego, że już nigdy nie będzie miała następnej szansy, że do końca życia będzie musiała udawać kogoś, kim wcale nie jest, kim nigdy nie chciała być. Przerażała ją myśl, że pozostanie w zamknięciu, że miejsce, które kiedyś uważała za dom, stanie się jej więzieniem. Nie mogę na to pozwolić! Nie mogę, nie mogę!, krzyczała w myślach. Policzki miała mokre od łez, oczy napuchnięte i przekrwione. Ledwo widziała na lewe oko, pod którym zaczął wykwitać fioletowo-żółty siniak. Postrzępiona sukienka, poplamiona w wielu miejscach krwią i błotem, zwisała z jej chudych ramion niczym worek na śmieci. Zachłysnęła się powietrzem, kiedy zauważyła, że drzewa rzedną i, choć było to niemalże niemożliwe, przyspieszyła. Nie zdążyła jednak w porę zauważyć, że za ostatnią kępą krzaków zaczyna się strome zbocze. Straciła równowagę i upadła, uderzając się w tył głowy, tak, że całkowicie ją zamroczyło. Czuła, jak zsuwa się w dół, ale nie miała siły, by zaprzeć się rękami czy nogami. Kiedy ostry, wystający z ziemi kamień głęboko rozciął jej bok, straciła przytomność. Wydawało jej się, że gdzieś niedaleko słyszała jego śmiech.

Odautorskie: Ten fragment powstał w przypływie nagłej weny, możliwe, że rozrośnie się w przyszłości na tyle, by umieścić go na oddzielnym blogu, już jako opowiadanie. Trzymajcie kciuki.