Bo Ty...

23 maj 2009

Dla Kay... (Szkoda, że Cię już nie ma...)

Zabłoconymi buciorami wpadłeś w moje życie, rozkopując to wszystko, co miałam idealnie poukładane.

Nie otworzyłam Ci, kiedy pukałeś. Nacisnąłeś klamkę, a drzwi ustąpiły.

Nie dostałeś żadnego zaproszenia. Sam się wprosiłeś i jesteś, jakby nigdy nic.

Miałeś zabłocone buty, a ja, dopiero co, wyczyściłam białą posadzkę z plam bólu, upokorzeń i niezliczonych kałuż łez.

Rozwaliłeś poukładane na półkach książki, stłukłeś wszystkie porcelanowe przedmioty, przekopałeś całą szafę, wyrzucając wszystko na środek białego dywanu z dawnymi, wyblakłymi plamami i tym błotem pozostawionym przez Twoje buty.

Na nic zdały się prośby, błagania, żebyś zostawił mnie; wyszedł.

Nie przejąłeś się moimi krzykami, mym ciągłym łkaniem i żałosnym pociąganiem nosem.

Usiadłeś na białym fotelu, uprzednio rozsunąwszy niebieskie zasłony, które według Ciebie zasłaniały wspaniały świat, piękne, błękitne niebo, cudowne, białe chmury i jasno świecące słońce. Zasłony były zasunięte, bo dla mnie to całe piękno było piekłem – niebo było czarne, słońce schowane za burzowymi chmurami, nie mające siły, by się przez nie przebić. Dla mnie za oknem była burza – dla Ciebie świeciło słońce. Dla mnie niebo nie miało koloru – Ty znalazłeś w nim nawet zieleń traw. Ja nie widziałam nic – Ty widziałeś więcej niż wszystko.

Szarpałam zasłony, ale one nadal były rozsunięte.

Próbowałam poukładać wszystko tak, jak było, ale wszystko wracało na to miejsce, w które je rzuciłeś.

Chciałam posklejać kawałki porcelany, ale wypadały mi z rąk.

Myślałam, że gorzej być nie może. Jednak znów życie postanowiło wyciąć mi złośliwy numer.

A miało być tak pięknie!

Oczywiście, drzwi zamknąłeś na klucz, który włożyłeś głęboko do kieszeni.

Zrobiłeś sobie herbatę, bałaganiąc w mojej nieskazitelnie czystej kuchni. Lecz nie przejąłeś się tym zbytnio.

Po prostu jesteś.

A ja się poddałam. Bądź sobie do cholery, tylko zostaw wszystko tak, jak teraz jest. Nie mąć więcej.